យើងគ្រប់គ្នាតែងតែគិតថា គ្រប់យ៉ាងគឺមានការលំបាកធំប៉ុនភ្នំ ហើយងាយនឹងឆាប់បោះបង់ការតាំងចិត្តនោះជានិច្ច។ តើការតាំងចិត្តរបស់យើងម្នាក់ៗពិតជាផុយស្រួយយ៉ាងដូច្នេះឬ?
ចំពោះសំណួរនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញកាលពីច្រើនឆ្នាំមុន ផ្ទះខ្ញុំនៅជិតស្ដាតនៅឡើយនោះ សឹងតែរាល់ព្រឹកចុងសប្ដាហ៍ ខ្ញុំតែងតែទៅរត់ហាត់ប្រាណនៅស្ដាត។ ថ្ងៃមួយក៏ចាប់អារម្មណ៍ឃើញឪពុកម្នាក់កំពុងបង្រៀនកូនស្រីរបស់គាត់ អាយុប្រហែលជា៧ ឬ៨ឆ្នាំឲ្យជិះកង់នៅបរិវេណ ដែលខ្ញុំរត់កាត់នោះ។ មើលទៅជាថ្ងៃដំបូងដែលគាត់រៀនជិះកង់ហើយ ទើបចេះតែដួលអញ្ចឹង។ ក្រោយមក ក៏ឃើញឪពុកគាត់យកឈើមួយដើមរាងមាំ ចងទទឹងនឹងកែបក្រោយ ធ្វើដូចនេះ នៅពេលដែលកង់នោះ រៀបនឹងដួលទៅម្ខាងណា ម្ខាងនៃឈើនោះនឹងដល់ដីមុន ទប់មិនឲ្យកូនគាត់ដួលត្រូវដីនោះឡើយ។ (មើលទៅឪពុកខ្លាចកូនដួលត្រូវរបួសខ្លាំងទើបធ្វើដូច្នេះ)
មួយម៉ោងក្មួយម៉ោងក្រោយមក នៅពេលខ្ញុំរត់កាត់ ហើយទៅជិតទីនោះម្ដងទៀត ក៏ឃើញឪពុកបានចាប់ផ្ដើមស្រាយឈើនោះចេញ ហើយក៏ចាប់ផ្ដើមឲ្យកូនគាតរៀនជិះដោយខ្លួនឯងម្ដង។ ភ្លាមនោះ កូនរបស់គាត់ជិះខ្លួនឯងបានត្រង់ផ្លូវបន្ដិច ក៏ចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍មិនស្ងប់ក្នុងចិត្ត ណាមួយដឹងថាគ្មានអ្វីជំនួយផង ណាមួយខ្លាចចេះតែដួលនឹងដូចមុននឹងផង ហើយឃើញឪពុកកាន់តែនៅឆ្ងាយពីខ្លួនទៀត កង់ក៏ចាប់ផ្ដើមរេចុះរេឡើង រៀបនឹងដួលផ្អឹបនឹងដីហើយនោះ ក្មេងនោះក៏ស្រាប់តែហ៊ានបោះជំហានទី១របស់គាត់មកទប់នឹងដីមិនឲ្យដួលទាន់ បើពុំដូច្នោះទេ គាត់ប្រហែលជាដួលដេកធ្លាក់នឹងភក់ នៅនឹងកន្លែងនោះមិនខាន។
ឪពុកគាត់ក៏ស្រែកប្រាប់ពីទីឆ្ងាយមកថា៖ «កុំរំពឹងទៅលើអ្វីក្រៅពីខ្លួនឯងឲ្យសោះ ទោះជារឿងអ្វីក៏ដោយ ត្រូវជឿ និងចេះជួយខ្លួនឯង ទើបជាជំរើសដ៏ប្រសើរ ជាពិសេស នៅពេលដែលជួបប្រទះបញ្ហាភ្លាមដូច្នេះ កូនហ៊ានឈានមួយជំហានរបស់ខ្លួនចេញមកទប់ខ្លួនមិនឲ្យដួល កូននឹងមិនងាយនឹងដួលនៅលើកក្រោយទៀតទេ» ។
ជាការពិតណាស់ ការយកឈ្នះលើខ្លួនឯង វាលំបាកខ្លាំង ហើយហត់ហឿយជាងការយកឈ្នះទៅលើដៃគូប្រកួត ឬអ្វីដទៃ។ ប៉ុន្ដែ ការលំបាក ឬភាពហត់ហឿយទាំងនេះ គឺមានរយៈពេលខ្លីបំផុត ហើយទើបជាការឈ្នះពិតប្រាកដរបស់ខ្លួនយើងក្នុងជីវិត។ នៅពេលដែលយើងបានតាំងចិត្ត និងហ៊ានឈាន១ជំហាននេះចេញមកដូចក្មេងស្រីនេះហើយ យើងនឹងលែងជាសត្វកង្កែប ដែលនឹងត្រូវស្លាប់ក្នុងទឹកក្ដៅ ដោយសារគំនិតភ័ណច្រលំពីគ្រាដំបូងថាទឹកនោះនឹងនៅត្រជាក់រហូត។
តាមរយៈទិដ្ឋភាពដែលខ្ញុំបានជួបជាក់ស្ដែងខាងលើ ធ្វើឲ្យខ្ញុំកាន់តែយល់ច្បាស់ពីការតាំងចិត្តរបស់មនុស្សម្នាក់ ដោយយកក្មេងស្រី និងឪពុកគាត់ខាងលើជាឧទាហរណ៍ស្រាប់ ការតាំងចិត្តពិតប្រាកដ គឺជាការយកឈ្នះលើខ្លួនឯង។ ហើយមូលហេតុដែលធ្វើឲ្យគ្រប់គ្នាងាយបោះបង់ចោលការតាំងចិត្ត ឬសេចក្ដីខិតខំប្រឹងប្រែងនោះគឺ ពុំមែនមកពីភាពលំបាកនៃបញ្ហា ឬឧបសគ្គទាំងឡាយនៅចំពោះមុខនោះទេ តែគឺជាភាពងាយស្រួល និងផាសុខភាពឯណោះទេ ដែលបានធ្វើឲ្យម្នាក់ៗគិតថា មានគេចាំជួយខ្លួន ដូចក្មេងស្រីមានឳពុកគាត់ ដូចសត្វសង្កែបដេកស្រួលក្នុងទឹកក្ដៅអុនៗ ដោយមិនដឹងខ្លួនថា កំពុងនៅក្នុងឆ្នាំងស៊ុបនឹងពុះបន្ដិតម្ដងៗដល់ខ្លួនឆ្អិនស្លាប់នោះឡើយ។
ដូចនេះ ប៉ុន្មានចំណុចខាងក្រោមនេះ ជាគន្លឹះនៃការជួយដោយការតាំងចិត្តរបស់យើងឲ្យបានពិតប្រដក និងអាចយកឈ្នះខ្លួនឯងបាន៖
- ត្រូវស្វែងយល់ពីស្ថានភាពខ្លួនឯងឲ្យបានច្បាស់ ថាតើបច្ចប្បន្នភាពរបស់ស្ថិតនៅត្រង់ចំណុចណា
- ត្រូវបែងចែកឲ្យច្បាស់លាស់ អ្វីជាឧបសគ្គ ពេលណាត្រូវការជំនួយ ពេលណាត្រូវព្យាយាមធ្វើវាដោយខ្លួនឯង
- ដាច់ខាតត្រូវបោះចេញនៅជំហានពីការតាំងចិត្តដោយខ្លួនឯង កុំចេះតែគិតថា ត្រូវពឹងអ្នកដទៃ ឬដេកដួលក្នុងតែក្នុងភាពស្រណុកនោះ
- ត្រូវមានគោលដៅច្បាស់លាស់ ដើម្បីកុំឲ្យការតាំងចិត្តរបស់យើងត្រូវអាសារបង់ឥតប្រយោជន៍
- ផ្លាស់ប្ដូរនូវទម្លាប់ ដែលពុំមានប្រយោជន៍ដល់ការតាំងចិត្ត ឬគោលដៅដែលបានកំណត់នោះ ដោយបង្កើតទម្លាប់ណាដែលល្អៗជំនួសវិញ
- ឧស្សាហ៍ផ្ដល់កម្លាំងចិត្តដល់ខ្លួនឯងចំពោះអ្វីដែលខ្លួនបានធ្វើ ពុំទាន់បានសម្រេចក្ដី ឬបានសម្រេចកម្រិតណាមួយ ជារង្វាន់លើកទឹកចិត្ត
- បន្ដការរៀន និងហ្វឹកហាត់នូវជំនាញថ្មី ដើម្បីពង្រឹងសមត្ថភាព ក៏ដូចជាពង្រីកដែនវិសាលភាពការងារឲ្យតាមទាន់សម័យកាលជានិច្ច
ជាចុងក្រោយ ខ្ញុំសង្ឃឹមយើងគ្រប់គ្នានឹងពុំងាយបោះបង់នូវការតាំងចិត្តរបស់ខ្លួនដើម្បីសម្រេចគោលដៅជីវិតរបស់យើងគ្រប់គ្នាឡើយ។ យើងត្រូវចងចាំថា ការតាំងចិត្ត គឺជាការយកឈ្នះខ្លួន។ ជូនពរ គ្រប់គ្នាទទួលបានការជោជ័យ ក្នុងការយកឈ្នះខ្លួនឯង ដោយការតាំងចិត្តទាំងអស់គ្នា។
