ដកស្រង់ពីកម្ពុជសុរិយា ឆ្នាំ ១៩៣៥ ខ្សែ១.២ រួមគ្នា ទំព័រ ៦៩ ។) កាលពីដើមម្នាក់ចេះចាក់ស្មុគ ។ បុរសនោះ ចង់បានខ្ញុំប្រើ ក៏ឡើងទៅចាក់ស្មុគលើចុងត្នោត ហើយគិតតែម្នាក់ឯងថា ” បើអញចាក់ស្មុគបាន ១ លក់បាន ១០ សេន, បើចាក់ស្មុគបាន ១០០០ នឹងលក់ទៅបាន ១០០ រៀល រួចអញលោះមនុស្សប្រើ,
(ដកស្រង់ពីទស្សនាវដ្ដីកម្ពុជសុរិយា ឆ្នាំ ១៩៣៥ ទំព័រ ១០៩) កាលពីព្រេងនាយ មានរឿងមួយថា មានកុមារីម្នាក់អាយុ ១៤ ឆ្នាំ ម្ដាយប្រើឲ្យទៅជីកដំឡូង ។ ក្មេងនេះ រៀបចបរួចស្រេច ចេញដើរទៅរកដំឡូង ទៅដល់ព្រៃធំមានដំបូកមួយមានរូងជ្រៅ
(រឿងនេះដកស្រង់ចេញពីទស្សនាវដ្តីកម្ពុជសុរិយា ឆ្នាំ ១៩៣៦ លេខ ១០-១១-១២ ទំព័រ ១៤៩ មិនមានឃើញឈ្មោះអ្នករៀបរៀងឡើយ ។) លពីព្រេងនាយ មានមនុស្សពីរនាក់នៅផ្ទះជិតគ្នា ។ ថ្ងៃមួយចៅទាំងពីរនាក់នោះបបួលគ្នាទៅដាក់អន្ទាក់សត្វ ។
មាននិទានមួយដំណាលថា : មានខ្លាទោល ១ ទៅដេកលើរូងពស់ ៗលូនចេញមកចឹកខ្លានោះស្លាប់នៅមាត់រូង ។ ថ្ងៃនោះជួនជាមហាឫសីមួយអង្គនិមន្តគោចរ ទៅឃើញខ្លានោះស្លាប់ ក៏មេត្តាប្រោះខ្លានោះឲ្យរស់ឡើងវិញ ។
ពាក្យមួយឃ្លាដែលគេតែងតែនាំគ្នានិយាយតៗគ្នា នៅពេលគេពិភាក្សាពីគំលាតរវាងទីតាំងមួយ ទៅទីតាំងមួយចំពោះរឿងស្នេហា។ឃ្លាតឆ្ងាយណាយចិត្ត ឃ្លាមួយនេះ ប្រហែលជាអ្នកក៏ធ្លាប់បានប្រើរដែរ។ តើពាក្យនេះពិតដែរឬទេ?
កាលពីព្រេងនាយ មានបិសាចមួយ ឈ្មោះរាមាសូរ និងនាងអារក្ខទេវីមួយ ឈ្មោះមេខលា ។ អ្នកទាំងពីរបាននៅបម្រើមហាឫសីដ៏មានឫទ្ធិម្នាក់ ដើម្បីនឹងរៀនវិជ្ជាមន្តអាគមគាថា ។ បិសាចនឹងនាងអារក្ខទេវីបានខំរៀនប្រណាំងប្រជែងគ្នា
«ការឃ្លាតចាកឆ្ងាយរបស់ស្លឹកឈើគឺព្រោះតែការបក់បោករបស់ខ្យល់ ឬព្រោះតែដើមឈើគ្មានចិត្តប្រណី?» ប្រិយមិត្តធ្លាប់បានអានរួចមកហើយ នៅរឿង ស្លឹកឈើ
មានសុភមង្គល មានគ្រួសារគឺជាសេចក្តីប្រាថ្នារបស់មនុស្សគ្រប់រូប ។ តាមរូបសម្បត្តិ សមត្ថភាព និងជីវភាពគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំអាចជ្រើសរើសនារីស្អាតមកធ្វើជាភរិយាបានយ៉ាងងាយ ប៉ុន្តែខ្ញុំបែរជាបោះបង់ភាពជាយុវវ័យ
តើអ្នកធ្លាប់បានក្ងានស៊ីកំពឹសដែរឬទេ? អ្នកអាចធ្វើការពិសោធបានដោយដាក់គ្រាប់ធញ្ញជាតិលាយជាមួយនិងកំពឹសនៅក្នុងកូនចានមួយ បន្ទាប់មកយកចាននោះទៅដាក់នៅជិតសត្វក្ងាន។ មិត្តនឹងឃើញថា ក្ងានមិនស៊ីកំពឹសនោះទេ ។
រឿងនេះដកស្រង់ចេញពីទស្សនាវដ្តីកម្ពុជសុរិយា ឆ្នាំ ១៩៣៥ លេខ ២-៣ ទំព័រ៦៧ កាលពីព្រេងនាយ មានចាបស្រុក និងចាបព្រៃដើររកស៊ីដោយពួកជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ខាងចាបស្រុកមានមេបាប្រដៅថា៖
