មានកញ្ចក់ពណ៌ស្វាយមួយត្រូវបានគេកែច្នៃឲ្យក្លាយជាវត្ថុសិល្បះអនុស្សាវរីយ៍មួយបែប មានរូបជាមេអំបៅដែលមើលទៅស្អាតគួរឲ្យចង់គយគន់។ វត្ថុនេះកើតចេញមកពីស្នាដៃដ៏ប្រណិតរបស់សិល្បករដ៏ឆ្នើម។ ក៏ប៉ុន្តែកញ្ចក់នោះមិនចូលចិត្តក្លាយខ្លួនជារូបរាងបែបនេះសោះ ហើយរឹតតែស្អប់គេហៅគាត់ថា មេអំបៅកញ្ចក់ចរណៃទៅទៀត ព្រោះថាគាត់គ្រាន់តែជាកញ្ចក់មួយប៉ុណ្ណោះ។ បើអាចគាត់សុខចិត្តឲ្យគេហៅគាត់ថាកញ្ចក់វិញប្រសើរជាង ព្រោះនោះទើបជាខ្លួនគាត់ពិតប្រាកដ។
មានថ្ងៃមួយ ក្មេងស្រីម្នាក់បានទិញកញ្ចក់ អូ៎ទេ! គឺមេអំបៅចរណៃនោះពីហាងលក់វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ ដោយសារតែមេអំបៅនេះស្អាតជាងគេមែន។ ទៅដល់ផ្ទះវិញ ក្មេងស្រីក៏ដាក់មេអំបៅកញ្ចក់នោះតាំងនៅមាត់បង្អួចបន្ទប់គេងរបស់នាង។ នៅក្រោមរស្មីនៃពន្លឺព្រះសូរិយាធ្វើឲ្យមេអំបៅកញ្ចក់កាន់តែស្រស់ស្អាតថែមមួយកំរិតទៀត។
ហ៊ើយ! ថាក្មេងគឺពិតជាក្មេងមែន ក្មេងស្រីនោះលេងមេអំបៅកញ្ចក់មិនបានយូរប៉ុន្មានផង ក៏ទុកគាត់ចោលនៅមាត់បង្អួចលែងរវល់ទៅហើយ ធ្វើឲ្យគាត់កណ្តោចកណ្តែងតែម្នាក់ឯង។ នៅពេលនោះក៏មានមេអំបៅពណ៌មួយបានហើរចូលមកបន្ទប់គេងរបស់ក្មេងស្រី ស្រាប់តែជាប់ចិត្តលើមេអំបៅកញ្ចក់នោះតែម្តង។ នាងមេអំបៅនោះក៏សួរមេអំបៅកញ្ចក់ថា ” តើអ្នកសំកុកតែឯងនៅទីនេះធ្វើអ្វី? ម៉េចមិនព្រមទៅផ្ទះវិញ រឺក៏អ្នកឯងគ្មានផ្ទះទេ?” កញ្ចក់មិនបានតបទៅនឹងមេអំបៅពណ៌វិញទេ គឺគាត់មិនអាចឆ្លើយបាន។ មេអំបៅពណ៌ក៏សួរបន្តទៀត “ឯងប្រហែលជាឯកាណាស់ហើយមើលទៅ ចាប់ពីពេលនេះទៅទុកឲ្យខ្ញុំនៅកំដរឯងចុះល្អទេ? ពួកយើងធ្វើជាមិត្តនឹងគ្នាណា យល់ព្រមទេ? ឯងមិននិយាយស្តីគឺបានន័យថាយល់ព្រមហើយ។” កញ្ចក់នៅតែមិនមានវាចារ ប៉ុន្តែគាត់សប្បាយចិត្តណាស់ ព្រោះថាគាត់មានមិត្តភក្រ័្តនឹងគេហើយ។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមកមេអំបៅពណ៌តែងតែមកកំដរកញ្ចក់និយាយគ្នា បើទោះជាគាត់មិនហាស្តីតបវិញក៏ដោយ វេលាចេះតែកន្លងទៅ មេអំបៅពណ៌ក៏បានលង់ស្នេហ៍នឹងកញ្ចក់នោះ ហើយស្រលាញ់គាត់ខ្លាំងទៀតផង បើទោះជានាងដឹងថាគាត់គ្រាន់តែជាកញ្ចក់មួយប៉ុណ្ណោះ មិនមែនជាមេអំបៅពិតក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែមានរឿងម្យ៉ាងទៀតដែលនាងមិនដឹង គឺថានៅក្នុងចិត្តរបស់កញ្ចក់ក៏ស្រលាញ់នាងយ៉ាងជ្រាលជ្រៅណាស់ដែរ។ លុះដល់ថ្ងៃមួយមេអំបៅពណ៌ទ្រាំលែងបាន ក៏សួរទៅកញ្ចក់ថា “តើបងស្រលាញ់អូនឬទេ? បើបងអាចហារមាត់និយាយតែមួយម៉ាត់ក៏បានដែរ រឺក៏ថាបងមិនស្រលាញ់អូនក៏បាន សូមប្រាប់ឲ្យអូនបានដឹងផង ” កញ្ចក់នៅស្ងៀមមិនស្តី។ មេអំបៅបន្ត “បើបងនៅតែមិននិយាយទៀតមានន័យថាបងមិនស្រលាញ់អូនទេ អញ្ចឹងអូនពិតជាត្រូវទៅមែនហើយណា, បងនឹងលែងបានឈើញមុខអូនជារៀងរហូតហើយ។ អូនត្រូវការជាមួយមេអំបៅខ្មៅហើយដឹងទេ? តើបងដឹងទេ?” មេអំបៅពណ៌ខំនិយាយយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏កញ្ចក់មិនហាស្តីសូម្បីតែកន្លះម៉ាត់។ ទីបំផុតមេអំបៅពណ៌មានតែហើរចេញទាំងទឹកភ្នែក។
មិនយូរប៉ុន្មានក្មេងស្រីនោះក៏ត្រូវរើផ្ទះ ហើយក៏មិនបានយកមេអំបៅកញ្ចក់នោះទៅជាមួយទេ។ មេអំបៅនោះគឺនៅតែសំកុកតែឯងនៅមាត់បង្អួចនោះជានិច្ចរង់ចាំមេអំបៅពណ៌របស់គាត់។ ប៉ុន្តែមេអំបៅពណ៌មិនបានដឹងទេថាបើកញ្ចក់ហារមាត់និយាយគាត់នឹងត្រូវលះបង់តម្លៃមួយយ៉ាងធំនោះឡើយ។ ចំនែកពេលនេះមេអំបៅពណ៌គឺត្រូវរៀបការហើយ ប៉ុន្តែនាងនៅមិនអស់ចិត្តចង់មកមើលកញ្ចក់ជាលើកចុងក្រោយម្តងទៀត ហើយសង្ឃឹមថាកញ្ចក់នឹងហារមាត់និយាយប្រាប់នាងថាស្រលាញ់នាង។ ឲ្យតែកញ្ចក់និយាយយ៉ាងដូចនេះ មេអំបៅពណ៌មិនគិតពីអ្វីទាំងអស់ នឹងនៅទីនេះជាមួយកញ្ចក់ជារៀងរហូត។
កញ្ចក់បើកភ្នែកសំលឹងមើលទៅលើវេហាដ៏សែនឆ្ងាយ ទន្ទឹងមើលការវិលត្រលប់របស់មេអំបៅពណ៌ នៅទីបំផុតគាត់នៅចាំដល់ការត្រលប់របស់មេអំបៅពណ៌ជាទីស្រលាញ់របស់គាត់មកហើយ តែគាត់ឃើញនោះជាមេអំបៅពណ៌ដែលជោកជាំទៅដោយទឹកភ្នែក និងភាពក្រៀមក្រំទុក្ខព្រួយរាប់មិនអស់។ មេអំបៅពណ៌ហើរមកហើយក៏នៅតែសួរទៅកាន់មេអំបៅកញ្ចក់ទៀតថា “បងអាចហាមាត់ថាស្រលាញ់អូនបានទេ? ឲ្យតែបងព្រមហារស្តីស្រីនឹងមិនចាកឆ្ងាយពីរៀមរ៉ាជារៀងរហូត យើងនឹងរួមរស់ជាមួយគ្នាជានិរន្តិ៍ តើល្អទេបងសំលាញ់?” មេអំបៅពណ៌ដឹងច្បាស់ថាកញ្ចក់ពិតជាមិនហារស្តីទៀតជាមិនខាន តែនាងមិនដឹងថានោះមកពីហេតុអ្វីទេ ឬមួយថាស្នេហ៍មិនបាច់ស្រដី? ចំនែកកញ្ចក់វិញគិតថា បើគាត់នៅស្ងៀមតទៅទៀតគាត់ពិតជាលែងបានឃើញមេអំបៅពណ៌ទៀតមិនខាន ដោយមិនចង់បាត់បង់រូបនាង ហើយគាត់ក៏ដឹងថាគាត់នឹងទទួលលទ្ឋផលយ៉ាងណាដែរបើគាត់ហ៊ាននិយាយ ប៉ុន្តែដល់ដំណាក់កាលនេះហើយកញ្ចក់លែងគិតអ្វីទាំងអស់ ក៏និយាយថា “បងស្រលាញ់អូន់” គាត់ក៏ត្រូវប្រេះបែកជាកំទេចតែម្តង ខ្លួនគាត់ក៏ក្លាយទៅជាកំណាត់ៗ ទៅហើយ។ មិនស្មានថាពេលដែលកញ្ចក់ហារមាត់និយាយ រាល់សំដីរបស់គាត់ក្លាយជាបណ្តាំមុនពេលស្លាប់ទៅវិញសោះ។
តើអ្នកគិតថាមេអបៅពណ៌នឹងក្លាយជាយ៉ាងណា? តើនាងសុខចិត្តស្លាប់ទៅជាមួយកញ្ចក់នេះតែម្តងឬ? តើនាងនឹងនៅមុខកំណាត់កញ្ចក់ទាំងថ្ងៃទាំងយប់រហូតដល់ស្លាប់ខ្លួន រឺទៅបន្តអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាមួយមេអំបៅខ្មៅ?
