វេលាម៉ោង៥ល្ងាចថ្ងៃសៅរ៍ បន្ទាប់ពីចេញពីសាលា វលក្ខណ៍ និងរដ្ធាបានដើរចេញពីថ្នាក់ជាមួយគ្នាដោយដើរបណ្តើរនិយាយគ្នាលេងបណ្តើរ ។
រដ្ធា៖ វលក្ខណ៍! ចេញពីរៀនទៅណាទៀត?
វលក្ខណ៍៖ រដ្ធាឯងសួរដូចឆ្គួតអញ្ចឹង ខ្ញុំមានទៅណាក្រៅពីទៅផ្ទះ ។
រដ្ឋាតបដោយអស់សំណើចតិចៗ៖ គ្រាន់តែសួរលេងផងមិនបានដែរអី? តែនិយាយអញ្ចឹង តើអ្នកណាមកយកវលក្ខណ៍ទៅផ្ទះ? បើប្រហែលមួយខែនេះខ្ញុំ មិនដែលឃើញវលក្ខណ៍ឯងយកម៉ូតូមកផង ។
វលក្ខណ៍៖ បងសុភក្តិ គាត់មកយកខ្ញុំរាល់ថ្ងៃពេលគាត់ចេញពីធ្វើការ ។
រដ្ឋាសួរយ៉ាងងឿងឆ្ងល់៖ “សុភក្តិណា?”
វលក្ខណ៍៖ រដ្ធាមិនស្គាល់គាត់ទេ ព្រោះគាត់ជាមិត្តភកិ្តបងថ្លៃខ្ញុំ ។ គាត់ជាមនុស្សល្អណាស់ មានចិត្តល្អ រួសរាយ ពិសេសគឺគាត់ជាមនុស្សស្មោះត្រង់។ ខ្ញុំស្រលាញ់គាត់ណាស់ ហើយគាត់ក៏ស្រលាញ់ខ្ញុំពិតដែរ។
និយាយបានប៉ុណ្ណោះ ទូរស័ព្ទដែរបស់វលក្ខណ៍ក៏បានរោទ៍ឡើង។ នាងទាញទូរស័ព្ទចេញពីក្នុងកាបូប ហើយឃើញលេខសុភកិ្ត Call មក នាងប្រាប់រដ្ឋាថា “រដ្ឋាឃើញទេ គ្រាន់តែនិយាយដើមបងសុភកិ្តភ្លាម គាត់ Call មកភ្លែតតែម្តង ពិតជាអាយុវែងមែន។”
វលក្ខណ៍លើកទូរស័ព្ទ៖
រដ្ឋាបណ្តើរម៉ូតូតាមក្រោយវលក្ខណ៍រហូតដល់មុខផ្លូវចេញពីសាលារៀន ក៏ឃើញសុភកិ្តឈប់ម៉ូតូយ៉ាងសង្ហាររងចាំវលក្ខណ៍។ វលក្ខណ៍ដើរទៅរកសុភកិ្តដោយទឹកមុខញញឹមពព្រាយ ហើយឡើងជិះម៉ូតូជាមួយសុភកិ្តព្រមទាំងស្រែកលារដ្ឋា “រដ្ឋាលាសិនហើយ ថ្ងៃស្អែកជួបគ្នា”។ រដ្ឋាតាមមើលម៉ូតូសុភកិ្តរហូតដាច់កន្ទុយភ្នែក។ ក្នុងទ្រូងរដ្ឋាហាក់បីដូចជាមានវត្ថុអី្វកំពុងធ្វើចលនា ធ្វើឲ្យគេសែនថប់អារម្មណ៍ ក្តុកក្តួលក្នុងចិត្ត រកនិយាយមិនចេញនៅពេលឃើញវលក្ខណ៍ស្និតស្នាលជាមួយសុភក្តិ។ គេក៍សួរខ្លួនឯងថា “តើខ្ញុំស្រលាញ់វលក្ខណ៍មែនទេ? បានជាពេលឃើញនាងនៅជាមួយអ្នកផ្សេង ខ្ញុំពិបាកចិត្តយ៉ាងនេះ”។
ពេលត្រលប់ទៅដល់ផ្ទះវិញ រដ្ឋាហាក់បីដូចជារសាប់រសល់ បាយមិននឹកទឹកមិនរកចូលសម្ងំក្នុងបន្ទប់បាត់។ ពេញមួយយប់រដ្ឋាស្រមៃឃើញតែរូបវលក្ខណ៍នៅជាមួយសុភក្តិលកាលពីល្ងាច ធ្វើឲ្យគេកាន់តែឈឺចាប់ ពេលនោះហើយដែលគេដឹងខ្លួនឯងថាគេបានបាក់ចិត្តស្រលាញ់វលក្ខណ៍យ៉ាងខ្លាំង ហើយគេបន់ស្រន់ឲ្យតែបានជួបមុខនាងឆាប់ៗ។
លុះព្រឹកឡើង ថ្ងៃអាទិត្យ រដ្ឋានៅផ្ទះតែម្នាក់ឯង ហើយមានអារម្មណ៍ហាក់បីដូចជាអផ្សុកយ៉ាងខ្លាំង ដោយពុំបានជួបមុខវលក្ខណ៍។ ហេតុនេះរដ្ឋាក៏សំរេចចិត្តទៅដើរលេងផ្សារសូរិយាជាមួយនឹងប្អូនប្រុសដើម្បីបន្ធូរអារម្មណ៍។ ម៉ោង ៩ កន្លះ រដ្ឋានិងប្អូនបានទៅដល់ផ្សារ ហើយប្អូនរដ្ឋាឈ្មោះរិទ្ធី បានប្រាប់រដ្ឋាថាចង់ទិញVCD មួយចំនួន។ រដ្ឋាក៏នាំប្អូនទៅហាងលក់ VCD។ ពេលដែលដើរដល់មុខហាង ស្រាប់តែឃើញនារីម្នាក់ និងបុរសម្នាក់ដើរកាន់ដៃគ្នាយ៉ាងស្និទ្ធស្នាលចេញពីក្នុងហាង។ រដ្ឋាក៏នឹកមន្ទិលក្នុងចិត្តថា “បុរសម្នាក់នេះដូចជាបុរសឈ្មោះសុភក្តិ ដែលបានជួបកាលពីល្ងាចមិញ។ រដ្ឋាឈរមើលសុភក្តិ នៅជាមួយនារីម្នាក់នោះយ៉ាងយូរទើបដឹងថាគឺពិតជាសុភក្តិមែន។ ហើយគិតក្នុងចិត្តថា បើវលក្ខណ៍បានដឹងរឿងនេះ តើនាងឈឺចាប់បែបណាទៅ?
ស្អែកឡើងថ្ងៃច័ន្ទ រដ្ឋា និងវលក្ខណ៍ទៅរៀនដូចសព្វដង។ ពួកគេចូលរៀនពីម៉ោង ១ដល់ ម៉ោង៥ល្ងាច ប៉ុន្តែដល់ម៉ោង ៣ លោកគ្រូសុំឈប់សំរាកព្រោះមានធុរៈ ហើយក៏ឲ្យសិស្សទាំងអស់សំរាក។ រដ្ឋាកំពុងអង្គុយនៅតុរបស់គេធ្វើលំហាត់ដែលគ្រូដាក់ឲ្យ ខណៈពេលនោះវលក្ខណ៍ក៏ដើរសំដៅមកដោយដំណើរល្វត់ល្វន់ ហើយសួរដោយសំលេងស្រួយស្រេះថា “រដ្ឋា ទៅបណ្ណាគារជាមួយខ្ញុំទេ? ព្រោះខ្ញុំចង់ទិញសៀវភៅ និងសំភារៈមួយចំនួន”។
“វលក្ខណ៍ កាលពីម្សិលមិញខ្ញុំបានទៅផ្សារសូរិយា ពេលនោះខ្ញុំបានឃើញសុភក្តិបណ្តើរស្រីម្នាក់យ៉ាងស្និទ្ធស្នាលនៅមុខហាង VCD។”
“រដ្ឋាទើបតែឃើញបងសុភក្តិម្តង ម៉េចក៏ហ៊ានសន្មតថាជាគាត់? ក្រែងលោរដ្ឋាឯងព្រិលភ្នែកទេដឹង?” វលក្ខណ៍និយាយដោយលេងសើច ហើយបន្តទៀតថា “ខ្ញុំជឿជាក់លើគាត់ គាត់ពិតជាមិនក្បត់ខ្ញុំទេ”
“ខ្ញុំពិតជាបានឃើញច្បាស់ពិតនឹងភ្នែកខ្ញុំមែនណាវលក្ខណ៍”
“មិនបាច់រ៉ាយរ៉ាប់អីច្រើនពេកទេ ខ្ញុំអរគុណហើយ។ តើឥឡូវរដ្ឋាទៅឬមិនទៅ ខ្ញុំនឹងអាលបានហៅគេឲ្យជូនខ្ញុំទៅបណ្ណាគារ។
“ចាំខ្ញុំជូនទៅក៏បាន តែចាំមួយភ្លេត ខ្ញុំរៀបចំកាតាបសិន។ “រដ្ឋាយល់ព្រមជាមួយវលក្ខណ៍”
ពេលទៅដល់បណ្ណាគារ រដ្ឋានិងវលក្ខណ៍ ដើរបែកគ្នារករបស់រៀងៗខ្លួន។ វលក្ខណ៍ឡើងទៅជាន់ទីមួយ រកមើលសៀវភៅដែលនាងចង់បាន។ នៅពេលដែលនាងដើរមើលសៀវភៅ រំពេចនោះ នាងឃើញបុរសម្នាក់កំពុងឈរនិយាយបែរខ្នងជាមួយនារីម្នាក់។
“ហា! បងសុភក្តិទេតើ”។ វលក្ខណ៍លាន់មាត់ ហើយដើរឆ្ពោះទៅកាន់សុភក្តិ ទាំងចិត្តត្រេកអរ។
“បងសុភក្តិ តើបងមកទិញអីដែរ?” ហើយគាត់ខាងនេះជាអ្នកណាដែរ? នាងសួរទាំងទឹកមុខញញឹមរាក់ទាក់។
សុភក្តិកល់សំដីនិយាយលែងចេញ ព្រោះនារីនោះជាសង្សារថ្មីរបស់គេ។
“នាងជា…..” សុភក្តិមិនហ៊ាននិយាយ ខ្លាចវលក្ខណ៍ខូចចិត្ត។
“ខ្ញុំជាសង្សាររបស់គាត់” នារីនោះឆ្លើយ
វលក្ខណ៍ដូចជាភាំងភាន់ស្មារតីពេលលឺពាក្យនេះ នាងក៏ចាប់អង្រួនស្មាសុភក្តិយ៉ាងខ្លាំងៗ ហើយសួរថា “បងសុភក្តិ នាងជាសង្សាររបស់បងមែនរឺ?”
សុភក្តិក៏ប្រើពាក្យសំដីធ្ងន់ៗដាក់វលក្ខណ៍ “មែន! នាងជាសង្សាររបស់ខ្ញុំមែនយ៉ាងម៉េច?” គ្រាន់តែលឺសំដីចេញពីមាត់សុភក្តិភ្លាម វលក្ខណ៍ស្ទើរតែសន្លប់បាត់ស្មារតី ទ្រូងនាងហាក់ដូចជាមានកាំបិតចាក់ចំបេះដូងធ្វើឲនាងឈឺចាប់គ្មានអី្វផ្ទឹម។ ទឹកភ្នែករបស់នាងដណ្តើមគ្នាស្រក់លើផ្ទៃថ្ពាល់ទាំងគូរបស់នាង។
“ហេតុអី្វបានជាបងបោកប្រាស់អូន?” តើអូនបានធ្វើអី្វខុស?
“អូនមិនខុសទេ គឺបងជាអ្នកខុសព្រោះបងស្រលាញ់គេយូរហើយ។ ហើយបងក៏សុំទោសអូន ព្រោះកន្លងមកបងកុហកអូន តែពេលនេះយើងបែកគ្នាត្រឹមហ្នឹងចុះ ដើម្បីកុំឲអូនឈឺចាប់បន្តទៅទៀត។
សំដីគំរោះគំរើយទាំងអំបាលមានដែលសុភក្តិបាននិយាយ ដូចជាការបន្ថែមភាពឈឺចាប់ឲ្យនាងល្ងើស្មោះស្នេហ៍ដូចជានាងកាន់តែឈឺចាប់ខ្លាំឡើង។
វលក្ខណ៍ទ្រាំនឹងសំដីទាំងអស់នោះមិនបាន ក៏ទះកំផ្លៀងសុភក្តិ ហើយរត់ចុះក្រោម។ រដ្ឋាឃើញវលក្ខណ៍បែបនេះក៏សួរនាងថា “ហេតុ អីវលក្ខណ៍យំ?”
“ខ្ញុំមិនថាត្រូវនិយាយថាម៉េចទេ សូមរដ្ឋាជួយជូនខ្ញុំចេញពីទីនេះផង ខ្ញុំមិនចង់នៅទីនេះទៀតទេ”
“វលក្ខណ៍ចង់ទៅណាវិញ?”
“ទៅកន្លែងណាដែលស្ងប់ស្ងាត់ពីមនុស្សទាំងឡាយ”
រដ្ឋាជូនវលក្ខណ៍មកក្រៅ ហើយឌុបនាងទៅសាលាវិញ ព្រោះថ្នាក់រៀនរបស់គេទំនេរ ហើយស្ងប់ស្ងាត់។ ដល់ក្នុងថ្នាក់វលក្ខណ៍យំកាន់តែខ្លាំងឡើង។ រដ្ឋាក៏សួររកមូលហេតុ “វលក្ខណ៍ហេតុអីក៏យំខ្លាំងយ៉ាងនេះ?” វលក្ខណ៍ស្ទុះអោបរដ្ឋាយ៉ាងណែន ហើយនិយាយទាំងអួលដើមក “សុភក្តិគេមានថ្មីហើយ គេក្បត់ខ្ញុំហើយ ពិតដូចរដ្ឋាប្រាប់មែន។ តើឲ្យខ្ញុំធ្វើយ៉ាងណាទៅ ខ្ញុំឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់”
រដ្ឋាទាញយកកន្សែងមកជូតទឹកភ្នែកឲ្យវលក្ខណ៍ ឈប់យំទៅបើគេក្បត់ទៅហើយ ទោះជាវលក្ខណ៍យំដល់លិចផែនដីក៏គ្មានប្រយោជន៍ដែរ។ ហើយយ៉ាងហោចណាស់ ក៏មានខ្ញុំជាអ្នកយកចិត្តទុកដាក់ និងជួយវលក្ខណ៍គ្រប់ពេលវេលា។ តើវលក្ខណ៍ដឹងថាពេលវលក្ខណ៍យំដោយសារគេធ្វើឲ្យចិត្តខ្ញុំឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់។ ព្រោះវលក្ខណ៍ជាមនុស្សតំបូងដែលខ្ញុំស្រលាញ់ក្នុងមួយជីវិត។ ពាក្យលួងលោមនេះហាក់ដូចជាជួយបន្ធូរអារម្មណ៍ឈឺចាប់ ដែលកំពុងតែលិចយ៉ាងជ្រៅក្នុងពិភពទុក្ខសោកមួយនេះ។ វលក្ខណ៍សំលឹងមុខរដ្ឋា “រដ្ឋាពិតជាស្រលាញ់ខ្ញុំមែនរឺ?”
“ពិតមែនហើយ ខ្ញុំពិតជាស្រលាញ់នាងមែន ហើយខ្ញុំមិនកុហកនាងដូចសុភក្តិនោះទេ”
រដ្ឋាក៏លើកដៃទាំងទ្វេររបស់គេ ក្រសោបកាយវលក្ខណ៍ ផ្តល់ភាពកក់ក្តៅដល់បេះដូងរបស់នាងដែលកំពុងតែរងាញ័រញាក់បីដូចជាបក្សីមួយគូនៅក្នុងសំបុកដ៏មានសេចកី្តសុខក្រៃលៃង។
