កាលពីព្រេងនាយ នៅក្នុងព្រៃដ៏អស្ចារ្យមួយ មានសត្វទន្សាយមួយ និងសត្វអណ្តើកមួយរស់នៅក្នុងព្រៃនោះ។ សត្វអណ្តើកគឺជាសត្វដែលធ្វើអ្វីៗយឺតៗ។ ពេលខ្លះគាត់បានបរិភោគអាហារពេលព្រឹករបស់គាត់យ៉ាងយឺតបំផុតហើយភាគច្រើនដល់ពេលអាហារថែ្ងត្រង់ទើបគាត់ញ៉ាំអាហារពេលព្រឹករបស់គាត់រួចរាល់។ គាត់បានរៀបចំផ្ទះសម្បែងរបស់គាត់ឲ្យស្អាត និង មានរបៀបរៀបរយ ប៉ុន្តែ គាត់ធ្វើក្នុងល្បឿនយ៉ាងយឺតរបស់គាត់។
ផ្ទុយទៅវិញ ទន្សាយគឺជាសត្វមួយដែលធ្វើអ្វីក៏ដោយគឺរហ័សរហួនតែមួយប៉ព្រិចភ្នែក។ គាត់ភ្ញាក់ និង បរិភោគអាហារពេលព្រឹកបានពីព្រលឹម ហើយដើរចូលទៅក្នុងព្រៃមុនពេលដែលសត្វអណ្តើកចេញពីគ្រែដេកទៅទៀត។ សត្វទន្សាយមិននឹកស្មានថាតើសត្វអណ្តើកអាចទ្រំានឹងភាពយឺតយ៉ាវគ្រប់ពេលវេលាយ៉ាងដូចមេ្តចទៅ?
សត្វអណ្តើករស់នៅជិតមិត្តភក្រ្ត៍ល្អរបស់គាត់ គឺ សត្វកំប្រ៉ុក។ សត្វកំប្រ៉ុក មានផ្ទះខ្ពស់តូចដ៏កក់ក្តៅនៅលើដើមអូកដ៏ចាស់មួយ។ កំប្រ៉ុកចូលចិត្តចំនាយពេលវេលារបស់នាងទៅលើការលោតទៅលោតមកយ៉ាងប្រញាប់ប្រញាល់។ សត្វកំប្រ៉ុក ក៏ដូចជាសត្វទន្សាយដែរ គឺបានឆ្ងល់ថាតើសត្វអណ្តើកធ្វើអ្វីៗយឺតយ៉ាងដូចមេ្តចទៅ?
សត្វទន្សាយរស់នៅក្បែមិត្តភក្រ័្តចាស់របស់គាត់ដែលជាសត្វមិនរហ័សដូចជាសត្វទន្សាយទេ គាត់គឺ សត្វទីទុយ។ ការពិតទៅទទុយចំណាយពេលជាច្រើននៅក្នុងការគេង។ ប៉ុន្តែទីទុយគឺជាអ្នកជិតខាងដែលល្អនិង គួរឲ្យចូលចិត្តខ្លាំងណាស់។ ពេលខ្លះគាត់គិតហើយសួរខ្លួនឯងថា “បងទន្សាយតែងតែធ្វើអ្វីហាក់ដូចជាប្រញាប់ប្រញាល់ទៅគ្រប់ទីកន្លែងទាំងអស់។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើគាត់ធ្លាប់ធ្វើអ្វីយឺតឬទេ?”
ទន្សាយបានស្រែកបង្កូកដោយគាត់បានរត់កាត់ផ្ទះរបស់ទីទុយ “ បងទីទុយ តើបងឯងធ្វើអី្វដែរថ្ងៃនេះ?”
ទីទុយបានឆ្លើយតបថា “អ៊ូ! សួរស្តីបងទន្សាយ ខ្ញុំកំពុងតែគេងដូចធម្មតាអីចឹងណា។ ហើយចុះបងឯងទៅណានឹងដូចជាប្រញាប់ម្លេះ?”
ទន្សាយតបថា “ ខ្ញុំរវល់ខ្លាំងណាស់, ខ្ញុំត្រូវតែរត់ជុំវិញបឹង បន្ទាប់មកខ្ញុំត្រូវតែលោតរំលោងដើមឈើមួយចំនួន ហើយឆ្លងកាត់គ្រលុកធំៗ និង រំលងគុម្ពោតព្រៃជាច្រើនទៀត។ បន្ទាប់មកខ្ញុំដល់ពេលរត់រយះពេលខ្លីនៅតាមព្រៃ។”
ទីទុយបិទភ្នែករបស់គាត់ម្តងទៀត ហើយនិយាយថា “ល្អហើយបងទន្សាយ សំណាងល្អណា”
ទន្សាយតបថា “អគុណបងទីទុយ! ខ្ញុំប្រាកដជាសំណាងល្អ ”
រៀងរាល់ពេលថ្ងៃឲ្យតែអាកាសធាតុល្អ សត្វអណ្តើកប្រមូលថ្នាំពណ៌ និង ជក់របស់គាត់ចូលទៅក្នុងព្រៃ។ សត្វអណ្តើកចូលចិត្តគូររូបផ្កា, ដើមឈើ, ហើយនឹងទឹកអូរក្បែរផ្ទះរបស់គាត់។ គាត់គូររូបយ៉ាងយឺតៗ ប៉ុន្តែគំនូររបស់គាត់គឺពិតជាស្អាតខ្លាំងណាស់។
គាត់បាននិយាយទៅកាត់ខ្លួនគាត់ថា “ គ្រប់ទំងន់នៃជក់របស់ខ្ញុំគឺត្រូវតែធ្ចើដោយប្រុងប្រយ័ត្ន ”។
សត្វអណ្តើកចំនាយពេលយ៉ាងយូរក្នុងការជ្រើសរើសថ្នាំពណ៌មួយណាដែលគួរយកទៅគូររូបភាព។ ពេលខ្លះគាត់ចំនាយពេលកន្លះថ្ងៃដើម្បីគាត់ធ្វើការសំរេចចិត្តជ្រើសរើសស្រមោលពណ៌បៃតងមួយណាគួរប្រើប្រាស់ជាមួយស្លឹកផ្កាវ៉ាយអូរលេត។ បន្ទាប់មកកន្លះថ្ងៃទៀតគាត់បានបញ្ចូលពណ៌បង្ហើយទៅគូរត្របកផ្កាវ៉ាយអូរលេត។
សត្វអណ្តើកបាននិយាយថា “ ពណ៌ស្វាយគឺជាពណ៌ដែលពិបាករកជាងគេបំផុត។ ពេលខ្លះមានពណ៌ខៀវពេក ឬ ក្រហមពេក”។
សត្វទន្សាយគិតថា ការគូររូបភាពគឺមិនមែនជារៀងអីដែលគួរឲ្យរំភើបអីណាស់ណាទេ។ គាត់បាននិយាយថា “ តើសមមិត្តអណ្តើកល្ងង់ខ្លៅឬយ៉ាងណា! ពណ៌ស្វាយគឺនៅតែជាពណ៌ស្វាយ ”។
ថ្ងៃមួយសត្វអណ្តើកកំពុងអង្អុយនៅក្បែរផ្លូវគូររូបផ្កាព្រៃដ៏ស្រស់ស្អាតដែលគាត់បានឃើញនៅក្នុងព្រៃ។ សត្វទន្សាយបានមកដល់ ហើយនិយាយថា “ បងអណ្តើកគឺជាសត្វដែលស្ទក់ខ្លាំងណាស់! បងឯងគូររូបដដែលៗរាល់សប្តាហ៍។”
អណ្តើកជំទាស់ថា ”ខ្ញុំមិនស្ទក់ទេ ”។
ទន្សាយបានបន្តថា “ សមមិត្តដ៏ល្ងងអើយ! បងឯងស្ទក់ដល់ថ្នាក់ខ្ញុំមិនដឹងថានិយាយថាយ៉ាងម៉េចទេ។ បើទោះជាបងឯងធ្វើម៉េចក៏ខ្ញុំនៅតែអាចយកឈ្នះអ្នកបងដែរ ”។
អណ្តើកបាននិយាយថា “ ល្អ! ចុះប្រសិនបើយើងប្រកួតគ្នាយ៉ាងម៉េចដែរ?”
នេះគឺជាគំនិតមួយ! ទន្សាយសើចហើយសើចទៀតនៅពេលដែលគិតទៅដល់ការប្រកួតជាមួយសត្វអណ្តើក។ ទន្សាយសើចយ៉ាងខ្លាំង, គាត់សើចឡើងចង់ចុកពោះ។
ទន្សាយសើចហើយនិយាយថា “ ល្អ! ខ្ញុំពិតជារីករាយណាស់ក្នុងការប្រកួតជាមួយបងណាបង អណ្តើក!”
អណ្តើកបាននិយាយថា “ ល្អ! ការប្រកួតនេះគឺជាការប្រណាំង”។ គាត់និយាយរួចហើយ គាត់ក៏ដើរត្រឡប់ក្រោយយ៉ាងយឺតៗទៅគូរគំនូររបស់គាត់។ គាត់បានដើរត្រឡប់ទៅផ្ចង់អារម្មណ៍ទៅលើការគូរគំនូរផ្កាព្រៃដ៏ស្រស់ស្អាតទើបជាការត្រឹមត្រូវ។ គាត់នឹងមានការព្រួយបារម្មណ៍អំពីការរត់ប្រណាំងនៅពេលដែលពេលសមរម្យមកដល់។
សត្វទន្សាយមានការភ្ញាក់ផ្អើលបន្តិចដែរនៅពេលដែលសត្វអណ្តើកហាក់ដូចជាមិនមានការភ័យខ្លាច។ គាត់បានដើរត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ដែលពីមុនទំលាប់របស់គាតគឺការស្ទុះរត់។
ការរត់ប្រណាំងនេះបានផ្សព្វផ្សាយយ៉ាងលឿនពាសពេញព្រៃ។ គ្រប់សត្វទាំងអស់គឺសុទ្ឋតែនិយាយថា តើសត្វអណ្តើកមានភាពក្លាហានក្នុងការប្រកួតប្រជែងជាមួយសត្វទន្សាយយ៉ាងដូចមេ្តចទៅ។ ពួកគេឆ្ងល់ថា “ តើបងអណ្តើកកំពុងគិតអំពីអ្វី? ហេតុអ្វីក៏គាត់អាចធ្វើរឿងបែបនេះបាន? តើគាត់ពិតជាគិតថាគាត់អាចរត់លឿនជាងបងទន្សាយមែនទេ?”
ថ្ងៃនៃការប្រកួតដ៏ធំបានមកដល់ គ្រប់សត្វទាំងអស់បានប្រមូលគ្នាឈរតាមជួរ។ កញ្រ្ជោងគឺជាអ្នកកាត់ក្តី ហើយគាត់បានប្រកាសថា “ នៅចុងបញ្ចប់នៃការរត់ប្រណាំងខ្ញុំនឹងប្រកាសថា នរណាគឺជាអ្នកឈ្នះ ”។
ទន្សាយបាននិយាយថា “ កុំបារម្មណ៍! គ្មានអ្វីជាបញ្ហានោះទេ។ ខ្ញុំនឹងរត់ទៅមុខឲ្យឆ្ងាយ ដូច្នេះអ្នកទាំងអស់នឹងគ្មានការសង្ស័យថាអ្នកណាគឺជាអ្នកឈ្នះក្នុងការរត់ប្រណាំងនោះទេ”។
ទន្សាយបានរត់សាប់ជើងយ៉ាងលឿន២ ទៅ៣ជុំដើម្បីអួតបង្ហាញដល់ហ្វូងសត្វកោះករដែលកំពុងរង់ចាំមើល។ បន្ទាប់មកទន្សាយក៏ធ្វើចលនាពត់ពេនខ្លួនខ្លះៗទៀត។ ចំនែកឯសត្វអណ្តើកវិញគ្រាន់តែលោតតិចៗ ហើយយឺតៗនៅនឹងកន្លែងតែប៉ុណ្ណោះ។
អណ្តើកបាននិយាយថា “ខ្ញុំមិនចង់បញ្ចេញកំលាំងសាច់ដុំរបស់ខ្ញុំនោះទេ ”។
អណ្តើក និង ទន្សាយបានបោះជំហ៊ានចាប់ផ្តើមទៅលើបន្ទាត់។ បន្ទាប់មកកញ្រ្ជោងបានស្រែក “រួចរាល់ហើយ, ចាប់ផ្តើម, ទៅ! ”
ការរត់ប្រណាំងបានចាប់ផ្តើម! ទន្សាយបានស្ទុះឆ្លងកាត់បន្ទាត់ចាប់ផ្តើម។ តែមួយប៉ព្រិចភ្នែកទន្សាយបានរត់ហួសទួលទីមួយ ស្របពេលដែលអណ្តើកទើបតែចាប់ផ្តើមឡើងទួលនោះប៉ុណ្ណោះ។
អណ្តើកបាននិយាយទៅកាន់ខ្លួនគាត់ម្តងហើយម្ដងទៀតថា “ឈ្នះ ឈ្នះ”
មិនមាននរណាមើលឃើញទន្សាយទៀតទេនៅពេលនេះ។ អណ្តើកព្យាយាមមិនគិតថា តើពេលនេះទន្សាយបានរត់ទៅដល់ទីណាបាត់ហើយ។ គាត់គ្រាន់តែចង់ឲ្យការប្រកួតនេះចាប់បញ្ចប់ ហើយគាត់បានគិតថា គាត់អាចធ្វើបាន។
អណ្តើកបាននិយាយថា “ឈ្នះ ឈ្នះ”
ទន្សាយបានរត់ហើយរត់រហូតដល់គាត់បានប្រាកដក្នុងចិត្តថាគាត់នឹងឈ្នះ។ គាត់បាននិយាយទៅកាន់ខ្លួនឯងថា “នេះមិនមែនជាពេលដែលត្រូវប្រជែងទេ។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំគួរតែទម្រេតខ្លួន ហើយសំរាកតិចចុះ បន្ទាប់មកចាំខ្ញុំរត់ឲ្យដល់ទី ព្រោះថាខ្ញុំនៅមានពេលសម្រាប់បម្រុងយ៉ាងបរបូរណ៍។ គ្មានវិធីណាដែលបងអណ្តើកស្ទក់ស្ទក់នោះយកឈ្នះខ្ញុំបាននោះទេ ”
ដូច្នេះទន្សាយក៏ឈប់រត់ ហើយបានទម្រេតខ្លួននៅក្រោមម្លប់ដើមឈើមួយយ៉ាងរំភើយ។ ស្រាប់តែពេលនោះទន្សាយក៏ចាប់ផ្តើមងងុយដេក ហើយក៏ដេកលង់លក់មែនទែនទៅ។
ស្របពេលដែលទន្សាយកំពុងតែដេក អណ្តើកក៏បានមកទាន់ ហើយក៏អណ្តើកក៏បានរត់ហួសទន្សាយ។ ទន្សាយគ្មានកម្រើកសូម្បីតែរោមមួយសរសៃបើទោះជាអណ្តើកបានរត់កាត់គាត់ក៏ដោយ។
ភ្លាមៗនោះទន្សាយក៏ភ្ញាក់ហើយឧទានថា “ហេតុអ្វីក៏ទៅជាដូច្នេះ?” គាត់ក៏យំ។ គាត់បានលឺសូរសំលេងស្រែកអបអរ។ គាត់បានលោតផ្លោះដោយបោះជំហ៊ានជើងយ៉ាងវែងៗរត់ឲ្យលឿនទៅតាមដែលគាត់អាចធ្វើទៅបាន។ ប៉ុន្តែគាត់សឹងតែមិនជឿនឹងភ្នែករបស់គាត់សោះនៅពេលដែលគាត់សម្លឹងទៅកាន់បន្ទាត់ផ្តាច់ព្រ័ត្តនៃការប្រកួត។
អណ្តើកមកជិតដល់បន្ទាត់ផ្តាច់ព្រត្ត័បផុត! គាត់ប្រហែលជាឈ្នះការប្រកួត។ ទន្សាយមិនចង់ជឿនឹងភ្នែកសោះ គាត់បានរត់យ៉ាងលឿនបំផុត ហើយគាត់ក៏បានមើលឃើញអណ្តើកបានរត់កាត់បន្ទាត់ផ្តាច់ព្រត្ត័ផ្ទាល់នឹងភ្នែក។
ហ្វូងសត្វទាំងអស់នាំគ្នាស្រែកអបអរ ដោយរត់ទៅកាន់បន្ទាត់ផ្តាច់ព្រត្ត័ ដើម្បីអបអរអណ្តើក។ កញ្រ្ជោងបានញីភ្នែករបស់គាត់ហើយនិយាយនូវអ្វីដែលសត្វទាំងអស់កំពុងតែគិត, “ឈ្នះការប្រកួត!”
ហើយវាជាការពិតដែលអណ្តើកបានធ្វើ។
