មិនថាអ្នកគឺជាថៅកែ គឺជាម្នាស់អាជីវកម្ម បើកហាង បើកបាខារ៉ាអូខេ រោងចក្រ ឬផ្នែកសេវាកម្ម ។ល។ មិនថាអ្នកប្រកបរបរ ឬអាជីពផ្នែកណាទេ បើអានអត្ថបទនេះយល់ហើយ គឺស្មើនឹងអ្នកបានរៀនចប់ថ្នាក់ MBA អញ្ចឹងដែរ។
ចំណុចទី១ត្រូវកែប្រែ៖ «តក់ក្រហល់ចង់ឆាប់ទទួលបានផលភ្លាមៗ»
ប្រហែលជាអ្នកអាចមើលរំលងរឿងមួយថា៖ «ដើមរដូវសាបព្រោះ ចាំដល់ចុងរដូវទើបអាចប្រមូលផលបាន។»
អាចមានមនុស្សជាច្រើនធ្វើការងារ ឬរឿងអ្វីមួយមានចិត្តតក់ក្រហល់ ទើបចាប់ផ្តើមមិនទាន់បានប៉ុន្មានផង ក៏ប្រញ៉ាប់ចង់បានលទ្ធផលតបស្នងទៅហើយ។ វាដូចជាយើងរៀនលេងភ្លេង រៀនភាសា ឬក៏រៀនអ្វីមួយក៏ដោយ ទើបតែចាប់ផ្តើមសោះក៏មានអារម្មណ៍ថាលំបាករៀន គិតថាខ្លួនរៀនមិនចេះ ក៏ឈប់រៀនបោះបង់វាចោលហើយទៅរករៀនអ្វីផ្សេងទៅវិញ។ វាក៏ដូចជាមនុស្សមួយចំនួនរកស៊ី ទើបតែចាប់ផ្តើមមិនឃើញបានផលចំណេញអី្វក៏ចាប់ផ្តើមរុញរាលចង់បោះបង់ទៅហើយ មានអ្នកខ្លះបានរយៈពេល១ខែ អ្នកខ្លះ៣ខែ អ្នកខ្លះបានកន្លះឆ្នាំ ហើយមានអ្នកខ្លះទៀតបានត្រឹមមួយឆ្នាំក៏បោះបង់ចោល។
ពេលខ្លះយើងអាចគិតមិនយល់ថាហេតុអ្វីបានជាជួបឧបសគ្គបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណឹងអីក៏ឆាប់បោះបង់ចោលយ៉ាងនេះទៅហើយ? ប៉ុន្តែតាមរយៈនេះយើងអាចសង្កេតឃើញថាការឆាប់បោះបង់ ដូច្នេះអាចក្លាយជាទំលាប់មួយ ហើយជាទំលាប់អាក្រក់មួយរបស់អ្នកបរាជ័យទៀតផង។ ដូចនេះបានថាយើងត្រូវមានចក្ខុវិស័យឲ្យបានវែងឆ្ងាយ សម្លឹងមើលឲ្យកាន់តែឆ្ងាយជាងនេះទៅទៀត ដោយប្រើចក្ខុរបស់យើងសម្លឹងឲ្យឃើញអនាគតរបស់ខ្លួន។ ចំពោះបុគ្គលដែលតែងតែទំលាប់ខ្លួនបោះបង់នូវឆន្ទៈ ឬគ្មានការតស៊ូនោះ យើងអាចប្រើពាក្យមួយមកដាស់តឿនខ្លួនឯងថា៖ «បុគ្គលជោគជ័យគឺកើតចេញពីការតស៊ូព្យាយាម រីឯបុគ្គលដែលគ្មានការតស៊ូព្យាយាម និងតែងតែបោះបង់គឺតែងតែទទួលនូវបរាជ័យជានិច្ច»។
តើហេតុអ្វីបានជាបុគ្គលភាគច្រើនងាយនឹងបោះបង់ការតស៊ូព្យាយាមនោះ? តាមលោក ណាប៉ូឡេអុងហៀល បាននិយាយថា៖ «មនុស្សដែលក្រមានទស្សនៈមិនល្អពីរនោះគឺ ១. តែងតែបដិសេធចំពោះឱកាស ហើយនិង ២. តែងតែគិតចង់មានបានតែក្នុងមួយយប់គឺក្លាយជាអ្នកមានតែម្តង»។ បើទោះជាក្នុងពេលនេះយើងផ្តល់នូវឱកាសឲ្យគាត់ ក៏គាត់នៅតែបដិសេធដែរ ឧទាហរណ៍ តើយើងធ្លាប់ជួបប្រទះរឿងដូចនេះដែរឬទេ នៅពេលយើងទទួលបានជោគជ័យក្នុងមុខរបរអ្វីមួយហើយ យើងទៅប្រាប់អ្នកដែលនៅជុំវិញខ្លួនយើងដូចជាមិត្តភក្តិ និងសាច់ញាតបងប្អូនជាដើមអំពីបទពិសោធដ៏ជោគជ័យទាំងអស់របស់យើងហើយឲ្យពួកគាត់ប្រកបរបររកស៊ីនោះតាម ហើយតើយើងអាចធានាចំពោះពួកគាត់បានទេថាពិតជាជោគជ័យដូចយើងមែននោះ? តើអាចមានអ្នកធ្វើតាមយើងឬអត់? ប្រហែលជាពួកគាត់ភាគច្រើននឹងប្រាប់យើងថា យើងអាចធ្វើបានប៉ុន្តែបើប្តូរជាពួកគាត់វិញគឺពិតជាមិនបានជាដាច់ខាត។ ទាំងនេះហើយ គឺជាទស្សនៈរបស់អ្នកក្រ។
ហើយចំពោះចំណុចថាតែងតែគិតចង់បានតែក្នុងមួយយប់គឺក្លាយជាអ្នកមានតែម្តងនោះ គឺនៅពេលដែលយើងពន្យល់ប្រាប់ពួកគាត់ឲ្យទៅប្រកបរបររកស៊ីអ្វីមួយនោះ ពួកគាត់នឹងសួរថាតើអាចចំណេញលុយបានឬទេមុខរបរនេះ? យើងក៏តបថាអាចរកលុយបាន។ ពួកគាត់មុខជាសួរទៀតហើយថាងាយស្រួលប្រកបឬទេ? បើយើងឆ្លើយថាគឺវាងាយណាស់។ សំណួរទី៣នឹងកើតឡើងទៀតហើយថាឆាប់ចំណេញឬទេ? នៅពេលដែលយើងឆ្លើយថាឆាប់ នោះពួកគាត់នឹងយល់ព្រមធ្វើវាមិនខាន។ បើយើងគិតមកវិញថាបើពិតជាមានមុខរបរងាយស្រួលរកស៊ី និងឆាប់ចំណេញលុយយ៉ាងនេះតើអាចនឹងដល់វេនយើងទៅប្រកបឬទេ? ជាការពិតណាស់នឹងមានមនុស្សជាច្រើនដណ្តើមគ្នាទៅធ្វើវាមុនយើងមិនខាន។ ដូចនេះហើយបានថា យើងត្រូវតែរៀនចេះលះបង់ ហើយហេតុអ្វីបានត្រូវលះបង់? ព្រោះថាយើងលះបង់ដើម្បីក្តីស្រមៃរបស់យើង មានអ្នកខ្លះគាត់គិតតែចង់មានចង់បាន ប៉ុន្តែគាត់មិនដែលចេញដើម ឬលះបង់ដើម្បីទទួលនូវភាពមានបានដែលពួកគាត់ស្រមៃចង់បាននោះទេ។ មនុស្សគឺរស់ដោយក្តីសង្ឃឹម និងបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្លួន ហើយបើយើងរស់ឲ្យបានតែរស់នោះជីវិតពិតជាគ្មានន័យខ្លឹមសារអ្វីទាំងអស់។
ក្នុងជីវិតរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់មនុស្សម្នាក់ បើយើងចង់ទទួលបាននូវអ្វីមួយ នោះយើងត្រូវតែរៀនលះបង់វាជាមុនសិន បើយើងចង់បានពេលវេលាយើងត្រូវចេះលះបង់ពេលជាមុន បើយើងចង់បានចំណេញលុយឲ្យច្រើនយើងត្រូវចេះលះបង់លុយដែរ នោះគឺមានន័យថាយើងត្រូវចេះយកលុយទៅវិនិយោគ ចំណាយ ឬប្រើប្រាស់ដើម្បីចំណេញលុយមកវិញ។ ហើយបានយើងចង់នៅជាមួយគ្រួសាររបស់យើងបានច្រើនយើងក៏ត្រូវរៀនលះបង់ពេលមួយចំនួនពីគ្រូសារយើងដែរ។ ពិតប្រាកដណាស់ប្រសិនបើយើងផ្តល់ការលះបង់ទៅលើអ្វីមួយហើយយើងនឹងអាចទទួលបាននូវអ្វីៗជាច្រើនពីការលះបង់នោះបានកាន់តែច្រើន បីដូចជាយើងសាបព្រោះដើម្បីដាំដំណាំអញ្ចឹង យើងលះបង់គ្រាប់ពូជក្នុងការដាំវា ហើយចំណាយពេលនិងកំលាំងពលកម្ម ថែទាំ ស្រោចទឹក ជំរះស្មៅ សម្លាប់សត្វល្អិត ហើយនៅចុងក្រោយយើងនឹងទទួលបានភោគផលពីការលះបង់ទាំងនេះវិញមិនខានដោយផលបានពីការខំប្រឹងដំាដុះរបស់យើង។ ដូច្នេះនៅក្នុងជីវភាពប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង យើងម្នាក់ៗត្រូវចេះលះបង់ គឺចំណាយកំលាំង ឬលុយកាក់ ឬអ្វីផ្សេងៗ ហើយមិនត្រូវតក់ក្រហល់ឆាប់ចង់ទទួលផលពេកទេ ព្រោះក្នុងលោកនេះគ្មានអ្វីដែលបានមកដោយទទេនោះទេ ហើយក៏គ្មានភាពជោគជ័យណាដែលបានមកដោយគ្មានការខំប្រឹងប្រែងរបស់យើងទេ។
ចំណុចទី២ត្រូវកែប្រែ៖ «មិនចេះលត់ដំខ្លួន»
មិនចេះលត់ដំខ្លួនសំខាន់គឺស្ថិតនៅលើបីចំណុចដូចខាងក្រោម៖
១. មិនព្រមទទួលការកែប្រែ ឬផ្លាស់ប្តូរខ្លួន
ដើម្បីកែប្រែ ឬផ្លាស់ប្តូរខ្លួនឲ្យបានកាន់តែប្រសើរនោះ ជាដំបូងត្រូវតែចេះផ្លាស់ប្តូរវិធីសាស្ត្រក្នុងការគិតពិចារណា និងលំនាំឥរិយាបថរបស់ខ្លួន។ ត្រូវផ្លាស់ប្តូរទំលាប់អាក្រក់ទាំងអស់របស់ខ្លួនដែលមាន។
តាមពិតទៅកំលាំង និងសមត្ថភាពរបស់មនុស្សម្នាក់ៗគឺមិនខុសគ្នាប៉ុន្មាននោះទេ។ វាខុសគ្នាឆ្ងាយគឺស្ថិតនៅលើលំនាំនៃការគិតពិចារណារបស់មនុស្សម្នាក់ៗប៉ុណ្ណោះ។ បើយើងយកបញ្ហាមួយឲ្យមនុស្សដែលជោគជ័យ និងអ្នកដែលបរាជ័យវិភាគ នោះពិតជាទទួលបាននូវចម្លើយដែលខុសគ្នាឆ្ងាយមិនខាន មូលហេតុដែលធ្វើឲ្យយើងបរាជ័យនោះគឺស្ថិតនៅលើការគិតរបស់យើងមិនជោគជ័យដូចគេ។
វិធីសាស្រ្តដែលល្អមួយសម្រាប់ផ្លាស់ប្តូរនោះគឺ ដំបូងយើងត្រូវបណ្តុះនូវថ្នក់គំនិតចេះធ្វើការពិចារណា ទើបយើងអាចប្រមូលភោគផលចេញទៅជាទង្វើ ឬឥរិយាបថរបស់យើង បន្ទាប់មកយើងបណ្តុះនូវគ្រាប់ពូជនៃទង្វើ ឬឥរិយាបថល្អទាំងនោះ ទើបយើងអាចទទួលបានភោគផលជាទំលាប់ ហើយយើងបណ្តុះនូវគ្រាប់ពូជនៃទំលាប់ទាំងនោះ ទើបយើងអាចទទួលបានភោគផលជាបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់យើង រួចមកទៀតយើងបណ្តុះនូវគ្រាប់ពូជនៃបុគ្គលិកលក្ខណៈនេះ ដើម្បីកំណត់នូវជោគវាសនារបស់យើងតទៅថ្ងៃខានមុខ។ ប៉ុន្តែបើយើងនៅតែបន្តដាំដុះនូវពូជមិនល្អទៀតនោះ ភាពបរាជ័យនឹងកើតមានក្នុងជីវិតរបស់យើងបន្តទៀតមិនចេះចប់ជាក់ជាមិនខាន។ ទោះយ៉ាងនេះក្តីក៏មានមនុស្សជាច្រើនដែលបានដឹងពីទំលាប់អាក្រក់របស់ខ្លួនហើយនៅតែបន្តធ្វើវាទាំងរីករាយទៀត ព្រោះថាពួកគាត់មិនចង់ប្រឈមមុខនឹងសេចក្តីឈឺចាប់ដែលនឹងអាចកើតមាននៅពេលដែលគាត់ចាប់ផ្តើមធ្វើការផ្លាស់ប្តូរនោះ។
២. ចេះតែនិយាយដើមអ្នកដទៃពីក្រោយខ្នង
ប្រសិនបើយើងជាមនុស្សដែលចូលចិត្តជជែកតែពីមនុស្សនេះអញ្ចេះ មនុស្សម្នាក់នោះអញ្ចោះ នោះគង់មានថ្ងៃណាមួយ ឬពិតជាមានអ្នកដទៃនិយាយដើមអំពីយើងវិញមិនខាន។ ព្រោះថាមនុស្សដែលចេះតែថាគេឯងមិនល្អ គឺពិតណាស់មិនមែនជាមនុស្សល្អទេ។
៣. មានគំនិតអវិជ្ជមាន ចេះតែបន្ទោសគេបន្ទោសឯង
និយាយឲ្យត្រង់ទៅចុះតើយើងចូលចិត្តមនុស្សប្រភេទណាទៅ?
មនុស្សដែលត្អូញត្អែរ ចេះតែកើតទុក្ខព្រួយ បន្ទោសគេឯង ឬក៏ ចូលចិត្តមនុស្សដែលសប្បាយរីករាយ នឹងនាំនូវភាពរីករាយដល់អ្នកដទៃ?
តើយើងគឺជាមនុស្សមានគំនិតអវិជ្ជមាន ចេះតែត្អូញត្អែរ ចេះតែកើតទុក្ខព្រួយ ចេះតែបន្ទោសគេបន្ទោសឯងឬ? បើដូច្នោះមែន យើងគួរតែផ្លាស់ប្តូរនូវអត្តចរិយាទាំងនេះ មិនអញ្ចឹងទេយើងនឹងមិនអាចចូលចំណោមគេឯងចុះទេ ហើយក៏កុំសង្ឃឹមថាអាចធ្វើការសហការការងារជាមួយនិងអ្នកដទៃៗទៀតបាននោះ។
ក្នុងជីវភាពរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង កាលណាដែលយើងធ្វើយ៉ាងណាចំពោះអ្នកដទៃ គេឯងក៏ធ្វើយ៉ាងដូច្នោះចំពោះយើងវិញដែរ ហើយបើយើងសកម្ម និងវិជ្ជមានចំពោះការរស់នៅ និងអ្នកដទៃ នោះទើបយើងអាចរស់នៅបានប្រសើរ។ បុគ្គលដែលជោគជ័យគឺ មិនមានគំនិតអវិជ្ជមាន ចេះតែបន្ទោសគេបន្ទោសឯងទេ ហើយបុគ្គលដែលមានគំនិតអវិជ្ជមាន ចេះតែបន្ទោសគេបន្ទោសឯងគឺជាបុគ្គលដែលបរាជ័យហើយ។
ចំណុចទី៣ដែលត្រូវផ្លាស់ប្តូរនោះគឺ តែងតែទទួលឥទិ្ធពលពីអារម្មណ៍
មនុស្សម្នាក់ដែលជាបុគ្គលមានភាពជោគជ័យឬគ្មាន ត្រូវពិនិត្យលើចំណុចទាំងប្រាំដូចខាងក្រោម៖
១. ចេះគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍ខ្លួនឯងឬអត់?
២. មានសុខភាពមាំមួនឬទេ?
៣. មានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយអ្នកដទៃឬទេ?
៤. ចេះគ្រប់គ្រងពេលវេលាបានល្អឬអត់?
៥. ចេះចាត់ចែងលុយកាក់បានល្អឬទេ?
ហេតុអ្វីបានជាអារម្មណ៍ជាកត្តាដំបូងគេក្នុងភាពជោគជ័យនេះ ព្រោះមនុស្សដែលមានសុខភាពល្អ មាំមួនយ៉ាងណាក្តី នៅពេលដែលអារម្មណ៍មិនល្អក៏អាចជះឥទ្ធិពលខ្លាំងដល់សុខភាពដែរ។ មកទល់សម័យបច្ចុប្បន្នកត្តាដែលជំរុញឲ្យមនុស្សជោគជ័យគឺ២០%ពឹងផ្អែកលើប្រាជ្ញា រីឯ៨០%ភាគទៀតទទួលឥទ្ធិពលពីអារម្មណ៍ ដូច្នេះបើយើងគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍ខ្លួនឯងបានល្អ វាអាចជួយផ្តល់កំលាំង និងថាមពលដល់យើងបានច្រើន ហើយយើងមិនគួរណាព្រោះតែរឿងបន្តិចបន្តួចនៅក្នុងការរស់នៅក៏ឆោឡោនៅមិនសុខក្នុងខ្លួនទេ វានាំតែមានការលំបាកដល់ខ្លួនឯងតែប៉ុណ្ណោះ។
ដូច្នេះយើងគួរតែប្រកាន់ភ្ជាប់នូវចិត្តគំនិត «មិន៣» និង«ត្រូវ៣» នោះគឺ មិនចេះតែរិះគន់អ្នកដទៃ មិនចេះតែត្អូញត្អែរដាក់អ្នកដទៃ និងមិនចេះតែបន្ទោសកំហុកដល់អ្នកដទៃ ហើយត្រូវចេះលើកទឹកចិត្តខ្លួនឯង និងអ្នកដទៃឲ្យបានច្រើន ទទួលស្គាល់គេឯងឲ្យបានច្រើន និងត្រូវលើកសរសើរគេឯងឲ្យបានច្រើន។ ធ្វើដូចនេះយើងនឹងក្លាយជាមនុស្សដែលមានទំនាក់ទំនងល្អក្នុងសង្គម និងអ្នកនៅជុំវិញខ្លួនយើង។ ហើយបើយើងគិតចង់ឲ្យអ្នកដែលនៅជុំវិញខ្លួនយើងក្លាយជាមនុស្សកាន់តែប្រសើរនោះ យើងត្រូវតែសរសើរនៅចំណុចល្អ និងលើកទឹកចិត្តគ្នាឲ្យបានច្រើន។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើម្នាក់នោះពិតជាមានចំណុចខ្វះខាតពិតមែនតើយើងត្រូវធ្វើយ៉ាងទៅ? ជាការពិតណាស់មនុស្សយើងគ្រប់រូបគឺមិនសុទ្ធតែគ្រប់ដប់ទាំងអស់នោះទេ យើងត្រូវយល់អំពីរឿងនេះ ហើយត្រូវធ្វើឲ្យអ្នកដទៃយល់ផងដែរ។ ហើយក៏មានអ្នកខ្លះនៅពេលដែលផ្តល់គំនិតយោបល់ដល់យើង យើងរីករាយនឹងទទួលយកវា តែលុះដល់យើងឲ្យយោបល់ទៅគេវិញគេក៏ចាប់ផ្តើមខឹងនឹងយើងភ្លាមតែម្តងក៏អាចកើតមានដែរ។ ម្លោះហើយយើងមានវិធីសាស្រ្តឲ្យល្អក្នុងការផ្តល់គំនិតយោបល់ដល់គេ ដូចជាយើងអាចធ្វើយ៉ាងដូចនេះបានដោយជាដំបូងយើងសរសើរគេជាមុនសិនរួចចាំរិះគន់ និងផ្តល់យោបល់ដើម្បីស្ថាបនា ហើយសរសើរគេទៀត… ធ្វើដូចនេះទើបមានភាពប្រសើរក្នុងការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នា។ បើយើងគិតសព្វៗទៅ នៅពេលដែលយើងគិតតែពីសរសើរអ្នកដទៃជាច្រើនៗក្នុងមួយថ្ងៃៗ ប្រហែលមានមនុស្សមួយចំនួនអាចនឹងគិតថាយើងវៃអែបស៊ីអបក៏ថាបាន។ ប៉ុន្តែការសរសើរ និងការវៃអែបស៊ីអបវាជារឿងពីរផ្សេងគ្នា។ ការសរសើររបស់យើងចំពោះអ្នកដទៃពិតប្រាកដនោះគឺ ១.ដោយស្មោះស ២.ផុសចេញពីចិត្តពិត ៣. ហើយមានការទទួលស្គាល់ពីមហាជន និង ៤.មិនគិតពីផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ ផ្ទុយមកវិញ បើយើងសរសើរគេដោយមានគោលបំណងអ្វីមួយខ្លាំងក្លានោះ គេហៅថាវៃអែបស៊ីអបមែនហើយ។ ដូចនេះនៅពេលដែលអ្នកសរសើរអ្នកដទៃត្រូវលើកសរសើរនៅចំពោះមុខឲ្យខ្លាំងៗ ហើយបើចង់រិះគន់គេត្រូវចេះខាំមាត់អប់អណ្តាតកុំក្រលាស់តែផ្តាស់ឲ្យសោះទើបជាការប្រសើរចំពោះខ្លួនយើង និងអ្នកដែលនៅជុំវិញខ្លួនយើង។
ចំណុចទី៤ដែលយើងគួរគិតពិចារណានោះគឺ «មិនព្រមខំរៀនសូត្រពីគេ ចេះតែគិតថាខ្លួនត្រូវជានិច្ច ហើយមិនចេះរក្សាចិត្តគំនិតដោយចាប់ផ្តើមពីសូន្យទៅសោះ»
តាមពិតទៅមនុស្សហើយនិងសត្វមានលក្ខណៈស្រដៀងគ្នាទេ គឺសុទ្ធតែចេះការពារ និងរក្សាខ្លួនទាំងអស់ដូចគ្នា ប៉ុន្តែមានចំណុចមួយដែលខុសគ្នាខ្លាំងនោះគឺ មនុស្សចេះរៀនសូត្រ និងចេះគិតគូពិចារណា។ ព្រោះមនុស្សលោកយើងគឺត្រូវតែរៀនមិនចេះឈប់ ទើបមិនធ្វើឲ្យទេពកុសលរបស់យើងមិនកប់ចោលដោយឥតប្រយោជន៍។ ត្រូវតែព្យាយាមរៀនសូត្រជានិច្ច ដោយតាំងខ្លួនថាមិនចេះទើបទៅរៀនកុំគិតថាខ្លួនចេះជាងគេនោះ «ចេះឯងឲ្យក្រែងចេះគេ» ផងណា។
ចុះបើយើងចង់រៀនមែននោះ តើត្រូវរៀនពីអ្នកណាទៅបើយើងបញ្ចប់ការសិក្សាទៅហើយនោះ ជាការងាយណាស់ យើងអាចរៀនពីការងារ រៀនពីមនុស្សនៅជុំវិញខ្លួន រៀនពីរឿងរ៉ាវដែលធ្លាប់កើតមាន និងពិសេសនោះគឺរៀនពីបុគ្គលដែលជោគជ័យ។ ហើយយើងត្រូវរៀនអំពីអ្វីដែលវិជ្ជមាន និងល្អៗ ត្រូវបោះបង់អ្វីដែលអាក្រក់ និងមានភាពអវិជ្ជមាន ព្រោះថានៅពេលដែលយើងក្រេបជញ្ជក់នូវគំនិតដែលមានជាតិពុលនោះ វាអាចនឹងស៊ីអស់នូវចិត្តគំនិតរបស់យើង រួចធ្វើឲ្យជីវិតយើងបរាជ័យគ្រប់ពេល។
នាសម័យសេដ្ឋកិច្ចដែលមានចំណេះដឹងសំបូរបែបដូចពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ការរៀនសូត្រគឺជាPassportសម្រាប់យើងឆ្លងទៅអនាគត ដូចនេះយើងត្រូវខំរៀនគ្រប់ពេលទាំងអស់ ទើបមិនងាយត្រូវសម័យកាលបោះបង់យើងចោល។
