អាប៉ូយគឺជាក្មេងម្នាក់ដ៏រពឹស តែងតែលេងដល់របស់របរក្នុងផ្ទះខូចខាតអស់ហើយត្រូវម្តាយវាវៃយំជារឿយៗ ។ មានថ្ងៃមួយអាប៉ូយបានលួចយកត្រីក្លឹមរបស់ជីតាវាចិញ្ចឹមជាយូរមកហើយនោះមកលេង។
ដំបូងអាប៉ូយកាន់កែវដាក់ត្រីក្លឹមនោះមើលចុះមើលឡើង គិតថានឹងលេងត្រីក្លឹមទាំងនោះយ៉ាងដូចម្តេច ។ បន្ទាប់មកអាប៉ូយក៏ចាកត្រីទាំងនោះចូលទៅក្នុងចានដែកធំមួយរួចលេងស្ទូចត្រី ។ តមកទៀត ក៏រៀនលេងតាមគេឲ្យត្រីទាំងនោះជល់គ្នា ហើយបន្ទាប់មកទៀតលេងចាក់ត្រី… ដល់ចុងក្រោយអាប៉ូយឃើញម្តាយវាកំពុងធ្វើត្រីនៅផ្ទះបាយដើម្បីជាម្ហូបនាពេលល្ងាចនេះ អាប៉ូយក៏រៀនយកត្រីទៅធ្វើតាមម្តាយទៅ រហូតដល់ត្រីទាំងនោះស្លាប់អស់តែម្តង។ អាប៉ូយក៏យកត្រីទាំងទៅប្រាប់ម្តាយវាថាខ្លួនបានធ្វើម្ហូបសម្រាប់ល្ងាចនេះហើយៗ។ ពេលឃើញត្រីក្លឹមងាប់អស់ហើយដូច្នេះ គាត់ខឹងអាប៉ូយខ្លាំងណាស់ដែលយកត្រីជីតាវាលេងដល់យ៉ាងនេះ ក៏វៃអាប៉ូយយំទៀតទៅ។
អាប៉ូយអង្គុយយំយ៉ាងខ្លាំងនៅមុខផ្ទះបាយ នៅពេលនោះអ៊ុំរបស់អាប៉ូយក៏បានមកដល់ ហើយដើរទៅនិយាយលួងលោមអាប៉ូយកុំឲ្យយំតទៀតថា៖ «ក្មួយប្រុសៗៗ! ឈប់យំទៀតទៅណាយំចឹងមិនល្អទេ កូនប្រុសគេមិនឲ្យយំទេណា បើមិនចឹងពេលធំឡើងរកប្រពន្ធមិនបាននិងគេទេណាក្មួយ!» ។ អាប៉ូយឈប់យំបន្តិចនិយាយទៅកាន់អ៊ុំវាថា៖ «ធ្វើដូចអ៊ុំឯងខ្លួនឯងមានប្រពន្ធចឹង នៅរកមិនទាន់បានណាអី?! ចេះមកទូន្មានគេចឹងទៅកើត!» ហើយក៏យំតទៀតទៅ។
