សុខាធ្វើដំណើរមកស្នាក់នៅឯភ្នំពេញដើម្បីរៀនសូត្របន្ត ដោយគិតថាគ្រាន់បើជាងនៅឯស្រុកកំណើត ប៉ុន្តែនឹកស្មានមិនដល់ថា ការចំណាយនៅភ្នំពេញគឺលើសអ្វីដែលខ្លួនរំពឹងទុក ។ ដើមឡើងអាចចាយគ្រប់ ប៉ុន្តែដោយសារភ្លើតភ្លើនតាមមិត្តភក្តិគេនៅភ្នំពេញនេះ ក៏ចាយលុយប្រាក់ខែម៉ែផ្ញើឲ្យពីស្រុកនោះហួសកំណត់ មិនសល់លុយក្នុងខែ សល់តែថ្ងៃរាប់ឲ្យបានដល់ខែថ្មីអាងសុំម៉ែថែមទៀត។ មានខែមួយសុខាទាល់ខ្លាំងហើយ ក៏ដាច់ចិត្តខលទូរស័ព្ទទៅសុំលុយម៉ែឲ្យផ្ញើមកបន្ថែមក្នុងខែ ប៉ុន្តែមិនដឹងថានិយាយយ៉ាងម៉េច ស្រាប់តែនឹកឃើញថាបើគេខលទូរស័ព្ទទៅម៉ែពេលម៉ោងបាយហើយរអ៊ូថាហូបមិនគ្រាន់ប្រហែលជាម៉ែអាចផ្ញើលុយមកថែម។
ដល់ម៉ោងបាយភ្លាមសុខាក៏ចាប់ផ្តើមខលទូរស័ព្ទទៅម្តាយនៅឯស្រុក ។
«អាឡូ! ម៉ែ! …»
«កូន! ម៉េចហើយញ៉ាំបាយហើយនៅកូន?»
«បាទម៉ែ អត់មានលុយទិញបាយហូបផង មានតែនំប៉័នសល់ពីព្រឹកញ៉ាំលេងហ្នឹងណាម៉ែ!»
«យីកូន! ញ៉ាំតែនំប៉័នសល់ៗចឹងមិនល្អទេកូន!!…»
សុខាគិតក្នុងចិត្តថាលើកនេះរួចខ្លួនឲ្យខ្ញុំគាត់ផ្ញើលុយឲ្យទិញបាយញ៉ាំមិនខាន…នៅពេលសុខារៀបចង់និយាយសុំលុយគាត់ថែមស្រាប់តែគាត់និយាយបន្តថា៖
«កូនមិនអាចញ៉ាំតែនំប៉័នទទេទេណា ប្រយ័ត្នអួល ផឹកទឹកឲ្យច្រើនផងឆាប់ឆ្អែតបានយូរ!!» ឮដូច្នេះសុខាក៏ខ្ចប់យោបល់តែម្តង!!
