មានយប់មួយនៅតាមដងផ្លូវ មានសត្វមូស និងអំពិលអំពែកមួយកំពុងធ្វើដំណើរយ៉ាងប្រញាប់ប្រញាល់រៀងៗខ្លួន។ ដោយអំពិលអំពែកជាអ្នកធ្វើដំណើរនៅពីខាងមុខ ឯមូសវិញនៅពីខាងក្រោយ។ តាមធម្មតា អំពិលអំពែកជាសត្វដែលបញ្ចេញពន្លឺភ្លឺភ្លែតនៅពេលយប់ ចំណែកឯសត្វមូសវិញ ដែលមានសំឡេងស្រែក ងឺងៗ! គួរឲ្យរំខាននោះ។
ដោយសារសម្លេងរបស់សត្វមូសរំខានពេក ទើបធ្វើឲ្យអំពិលអំពែកខឹងសម្បាជាខ្លាំងនឹងមូសនោះ ក៏ស្រែសួរថា៖ «ណែ៎!! មូសល្អិត! ម៉េចក៏ឯងខ្លួនតូចបំពងសំឡេងខ្លាំងៗយ៉ាងនេះ មិនឆាប់ធ្វើដំណើរទៅនៅមុខយើងទៅ ព្រោះយើងពិតជាថ្លង់នឹងសំឡេងឯង ងឺងៗ… នៅពីខាងក្រោយខ្នងយើងណាស់ហ្វឺយ!»។
មូស៖ «បាទលោកអំពែក មិនមែនខ្ញុំមិនចង់ទៅមុខទេ ខ្លួនខ្ញុំនេះក៏ប្រញាប់ជាងលោកទៅទៀតដែរ ទៅចូលរួមពិធីជប់លៀងគេផង ប៉ុន្តែគឺដោយសារតែលោកហ្នឹងឯង…ហ៎!»
អំពិលអំពែក៖ «យីអើ!! ម៉េចក៏លោកឯងមកថាឲ្យយើងទៅវិញចឹងហើយនេះ?!»
មូស៖ «ត្រូវតែថាឲ្យលោកអំពិលឯងចឹងហើយ ព្រោះថាលោកអំពែកឯងហ្នឹង បើកភ្លើងស៊ីញ៉ូភ្លិបភ្លែតៗឥតឈប់ ម្តងភ្លិបឆ្វេង ម្តងភ្លែតស្តាំ ឡើងខ្ញុំស្រវាំងវង្វេងផ្លូវអស់ហើយ មិនដឹងថាជាត្រូវទៅផ្លូវឯងណា និងឯណីនោះទេណា លោកអំពិលអំពែក ព្រោះខ្ញុំខ្លាចកើតឧបទ្ទវការណ៍ចរាចរណ៍ហ្នឹងណា!!»
អំពិលអំពែក៖ «យីអើ!! មែនវីយ!!» ៕
